۳۶ سال از فاجعه بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد، فاجعهای که هنوز آثارش بر ذهن، روان و جسم مردمان این شهر برجا مانده است و شاید هیچ‌کس نداند چه بر سر آنها آمده است. این بمباران، نمونه‌ای از حقوق بشری است که آمریکا و هم‌پیمانانش از آن دم می‌زنند، اما صدام را با بمب‌های شیمیایی تجهیز کردند.
بمباران شیمیایی سردشت، جلوه‌ای از حقوق بشر آمریکایی
محمدرضا بکرانی
دبیر جمعیت جانبازان استان اصفهان
حدود چهار دهه از سوخته شدن و تاول‌های دردناک حاصل از گاز خردل بر پیکر کودکان و زنان و مردان سالخورده شهر مظلوم سردشت می‌گذرد و صدای سرفه و خس‌خس گلوی جانبازان در کوچه‌های این شهر سرسبز وجدان هر انسان آزاده‌ای را آزرده خاطر می‌کند و این سوال را در ذهن متبادر می‌کند که چرا دژخیم بعثی به جنگی نامتعارف روی آورد.
هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ دشمن بعثی عراق که در حقیقت، درماندگی نیروهای سه‌گانه خود را در مقابل رزمندگان ایرانی به‌خوبی درک کرده بود، بدون توجه به معاهدات بین‌المللی از جمله پروتکل ۱۹۲۵ مبنی بر به‌کار نبردن سلاح شیمیایی، به صورت بی‌رحمانه‌ای این سلاح کشتار جمعی و غیرمتعارف را علیه مردم بی‌دفاع شهر سردشت به‌کار برد که در پی آن نفس‌های کودکان و سالخوردگان این دیار به شماره افتاد و کوچه‌های این شهر زیبا شاهد پیکرهای بی‌جان جوانان شهیدی بود که در واقع بی‌تفاوتی دولت مردان غرب وحشی را نسبت به اعمال گرگ خون‌خوار بغداد، فریاد می‌زد.
به راستی کجای دایره غیرت، پذیرای آه و ناله کودکی است که در آغوش مادر به سبب سوختن تاول‌های ناشی از بمب شیمیایی ناله می‌کند، نفسش به شماره می‌افتد و چنان غنچه‌ای باز نشده، آسمانی می‌شود.
در این فاجعه، چهار نقطه پرازدحام شهر سردشت از سوی نیروی هوایی رژیم بعث با هفت بمب خردل مورد اصابت قرار گرفت. دو بمب در بازار شهر، دو بمب در منطقه مسکونی و سه بمب دیگر نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمد. انگار بر در و دیوار شهر مرثیه مرگ سراییده بودند. از شهر ۱۲ هزار نفری سردشت، ۱۳۰ نفر در دم به شهادت رسیدند و بیش از هشت هزار نفر هم دچار عوارض شیمیایی شدند. شهری مظلوم که به عنوان نخستین شهر دنیا مورد حمله شیمیایی بعد از جنگ جهانی اول و عامل تصویب کنوانسیون منع سلاح‌های شیمیایی لقب گرفت.
آمریکا و اروپا که مدعی پشت سر گذاشتن رنسانس هستند و پرچم حقوق بشر را به رخ جهانیان می‌کشند، در این جنایت از شرکای اصلی بغداد بودند، زیرا شرکت‌های تولیدکننده مواد شیمیایی را معاف از رعایت مفاد کنوانسیون ۱۹۲۵ کرده بودند و آنها را در تولید مواد شیمیایی و انتقال آن به عراق پشتیبانی می‌کردند، آنها در به خاک و خون کشیدن مردم سردشت در تیرماه ۱۳۶۶، نه تنها دیکتاتور بغداد را یاری رساندند که این عمل ضدانسانی صدام را هم محکوم نکردند و با بی‌تفاوتی و حتی درصدد انکار آن برآمدند و این‌گونه بود که غرب وحشی چهره ضدحقوق بشری خود را به جهانیان نمایان کرد و حتی استکبار جهانی که در حوادث ناشی از اتفاقات طبیعی خود را پشت پرده دروغ حقوق بشر پنهان می‌کند، حتی حاضر نشد برای این فاجعه ددمنشانه و ضد بشری در سردشت و بعدها حلبچه عراق، کوچک‌ترین ابراز تأسف از خود نشان دهند.
مشارکت ۸۵ شرکت آلمانی، این کشور را در رأس بزرگ‌ترین حامی دولت عراق برای ساخت بمب‌های شیمیایی تبدیل کرده بود، البته کشورهای دیگری هم چون فرانسه با ۱۹ شرکت شیمیایی، و انگلیس و آمریکا هم هر کدام با ۱۸ شرکت به همراهی چند کشور دیگر در شمار تهیه‌کنندگان سلاح شیمیایی عراق بودند و در این میان دولت‌های ارسال‌کننده این‌گونه سلاح‌های کشتار جمعی که در چارچوب سلاح‌های غیرمتعارف شناخته شده است، نسبت به عواقب و خسارات جبران‌ناپذیر آن به جامعه انسانی به هیچ تعهدی پایبند نبودند.
تابلوی یادآوری فروش جنگ‌افزار شیمیایی توسط آلمان به عراق مقابل سفارت آلمان در تهران یک کار فرهنگی بزرگ است که لازم است نه فقط مقابل سفارت آلمان به عنوان بزرگ‌ترین تهیه‌کننده سلاح شیمیایی عراق، بلکه برای تنویر افکار فرزندان این آب و خاک در همه شهرهای ایران اسلامی نصب شود و بعد از به تصویر کشیدن شهدای سردشت و شهر نودشه یادی هم از شهدای شیمیایی دفاع مقدس شود که چه مظلومانه در عملیات‌های خیبر، بدر، کربلای ۵ و فاو طعم تلخ گازهای خردل، تابون و سارین را چشیدند و زبان در کامشان، تشنگی نینوا را صدا می‌زد.
روزگاری، صفحات تاریخ، گواهی خواهد داد که دشمنان زبون ایران اسلامی که در میدان کارزار در مصاف با جوانان رزمنده در خرمشهر، شکست خوردند و دستشان از حصر آبادان بریده شد و از بلندی‌های حمرین عقب نشستند و جزایر مجنون و فاو تا دروازه‌های بصره را تسلیم کردند با سلاح شیمیایی به مقابله با ایران اسلامی پرداختند اما مغلوب اراده یاران خمینی شدند.»
