افزایش قیمت بنزین و تاثیر آن بر زندگی جانبازان و معلولان
اعلام شتاب زده قیمت بنیزین و نوع سهمیه بندی ان به گونه ای است که تمهیدی برای کاهش تبعات ناشی از مشکلات این قضیه برای ایثارگران و به خصوص جانبازان دیده نشده است...
افزایش قیمت بنزین به خودی خود بر زندگی همه اقشار جامعه تاثیر گذار است اما در این میان ایثارگران به دلیل شرایط خاص و محدویت های جسمی حرکتی و بالا بودن هزینه های متعدد زندگی آنان، فشار و مضیقه ای چند برابری را که گاهی برای افراد عادی غیرقابل تصور است، تحمل می کنند.
سایر اقشار به هر حال به نحوی می توانند مشکلات خود را حل و فصل کنند اما جانبازان به خاطر شرایط خاص و سایر محدودیت ها با مشکلات بسیار زیادی مواجه می شوند.
به طور مثال وقتی سهمیه بندی بنزین اعلام می شود همه اقشار به نحوی خود را با شرایط جدید تطبیق می دهند اما برای جانبازان و معلولان شرایط فرق می کند و بستر لازم فراهم نیست تا همانند سایر اقشار از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند، یا با پای پیاده تردد کنند. حتی اگر مترو و وسایل نقلیه عمومی هم مناسب سازی شده باشد که نیست، استفاده از آن برایشان به راحتی امکان پذیر نیست و مجبورند حتی مسافت های کوتاه را به دلیل نامناسب بودن و ناهموار بودن مسیرها و پیاده روها، با وسیله نقلیه شخصی طی کنند. بنابر این هزینه ها و مخارج زندگی و نیاز به سهمیه سوخت برای این قشر بسیار بیشتر از افراد و اقشار دیگر است به همین خاطر باید سهمیه ای جداگانه برای آنان در نظر گرفته شود.
در دوره قبل که برای اولین بار سیستم سهمیه بندی و هدفمندی یارانه ها انجام شد، از طرف ستاد هدفمندی یارانه ها سهمیه کوپنی برای جانبازان و معلولان در نظر گرفته شده بود چون باعث سوء برداشت از سوی مردم می شد خود ایثارگران پیشنهاد دادند که سهمیه ای اضافی به میزان برآورد نیازشان در کارت سوخت آنان شارژ شود و مدت کوتاهی هم این کار صورت گرفت ولی بعد از مدت کوتاهی مسئولی در ستاد سوخت و هدفمندی که پس از کلی بحث و مذاکره در این زمینه توجیه و قانع شده بود (سردار رویانیان) جابجا شد و با رفتن او ارتباط ایثارگران با ستاد سوخت و هدفمندی هم عملا" قطع شد!
حال پس از گذشت چند سال از کنار گذاشته شدن کارت سوخت خودروها و زیر سئوال بردن مجموعه سیاست های سوخت و سهمیه بندی در دولت گذشته و عدم افزایش سالانه و تدریجی قیمت بنزین در چند سال گذشته که باید با شیب ملایم انجام می گرفت، بار دیگر موضوع سهمیه بندی بنزین با اضطرار و با عقب نشینی دولت تدبیر و امید از موضع خود، در دستور کار دولت تدبیر و امید قرار گرفت؛ البته به شیوه ای بسیار بحث برانگیز و تنش زا، آنهم به طور غافلگیرانه در شب میلاد پیامبر خوبی ها و مهربانی ها، حضرت محمد مصطفی(ص) که قاطبه مردم، به ویژه جانبازان و ایثارگران را در بهت و حیرت فرو برد!
در این میان نادیده گرفتن ایثارگران و معلولان و جانبازان که حتی از حقوق شهروندی برابر با مردم عادی هم که بتوانند لااقل بخشی از مشکلات خود را با استفاده از وسایط حمل و نقل عمومی رفع و رجوع کنند برخوردار نیستند بسیار مایه تعجب و تأسف است و باعث نگرانی این اقشار از آینده حضورشان در سطح جامعه و پیگیری امور درمانی و زندگی شده است.
اظهرمن الشمس است که این قشر از جامعه توانایی استفاده از ظرفیت کم و ناقص سیستم حمل و نقل عمومی را ندارد و در ایاب و ذهاب خود دوچندان دچار مشکل خواهند شد؛ اما چطور است که شرایط اینان در تصمیم گیری ها در نظر گرفته نمی شود؟! اختصاص ناچیز 60 لیتر سهمیه برای جانبازان و معلولین در میان مردم عادی و همانند مرفهان و کلان سرمایه داران، هم قابل تامل است و هم مضحک! آیا واقعا" در بین مسئولین، تصمیم سازان و تصمیم گیران و مجریان کسی که بتواند درک صحیحی از وضعیت سخت معلولیت و ویلچری نشینی داشته باشد، وجود ندارد؟!
پس از پایان دوران دفاع مقدس و آغاز رسیدگی به وضعیت جانبازان و ایثارگران، آنقدر قوانین بی خاصیت و بدون پشتوانه اجرایی به تصویب رسیده و به تبع آن، تبلیغات پر سر و صدایی در باره آن شده است که مردم هم می پندارند، ایثارگران از هرنظر در رفاه و تأمین هستند.
این در حالیست که مرام و معرفت و عقل و منطق اقتضا می کند در تصمیم گیری ها و برنامه ریزی ها اول از همه جانبازان و معلولان و شرایط خاص آنان دیده شود و با نگاه حمایتگرانه، ترتیبی اتخاذ گردد که اینان با کمترین مشکلات احتمالی نسبت به دیگر اقشار جامعه هم دست به گریبان نگردند.
محمدرضا عسکری