جمعیت جانبازان انقلاب اسلامی با صدور بیانیه‌ای ضمن گرامیداشت سی‌امین سالروز بازگشت شکوهمند آزادگان به کشور، رمز زنده ماندن اسرا و نائل آمدن به مقام پرافتخار آزادگی را در ۹ بند تشریح کرد.
«شماها که آمدید، قدرت این ملت ظاهر شد. امروز، دشمن از دست اندازی به انقلاب مأیوس است، اما از دشمنی پشیمان نیست. ملت ما باید به هوش باشد. اولین وظیفه ما این است که کشورمان را از همه جهت قدرتمند کنیم. امروزه همه برنامه‌های دولت جمهوری اسلامی، در خط قدرت بخشیدن به ایران اسلامی است. اسلام هم پشتوانه ماست. شما به عنوان عناصر ورزیده، امتحان داده، زجر کشیده و آبدیده که از میدان های خطر عبور کرده‌اید، جزو درخشنده‌ترین نگین‌های این مجموعه می توانید باشید (مقام معظم رهبری در دیدار با جانبازان و آزادگان)»
دو سال و یک ماه پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت برای پایان دادن به جنگ تحمیلی و پذیرش آن توسط امام راحل (ره)، نخستین گروه از اسرای سرافراز ایرانی که از سوی بنیانگذار انقلاب اسلامی به عنوان پرافتخار «آزاده» خوانده شدند، به کشور بازگشتند. شاید جز زبان هنر قادر به نمایش ابعاد تحیر انگیز مقاومت آزادگان ما نباشد. اقتدار و مظلومیتی که در مقابل تمامیت جبهه کفر شرق و غرب، صهیونیست و مرتجعین منطقه با سرافرازی ایستادند و دشمن را در خانه خود به اسارت گرفتند. با گذشت ۳۰ سال از آن زمان، امروز بر کسی پوشیده نیست که آنچه اسیران ایرانی را از چنگ ماموران «شبه‌نازیست» صدام و همپیمانان شرقی، غربی و منطقه ای اش که به امراض حاده نفسانی و فزون طلبی های بی پایان مبتلا بودند، نجات داد دعای خیر امتی خدا جو بود که به یمن صدق نیتشان در معرض اجابت خدای لطیف و قادر قرار گرفت و جلوه ای ماندگار از تراز انسان پرورده انقلاب اسلامی را به نمایش گذارد.
جمهوری اسلامی ایران بی آنکه معادلات جاری دنیا در عالم تئوری را بداند، عملا هشت سال تمام در جنگ اراده‌ها واقع بود و آن چه بعثی‌ها را می‌افسرد همین اراده و ایمان و امید در بحر وجودی اسیران بود . پایمردی و منش آزادگان در دوره اسارت برای نیروهای رژیم بعث جای تردید باقی نگذاشت که مادامی که دشمن متجاوز در خاک ایران است و چشم تعرض به دین و ناموس و مردم دارد، مردان مرد دفاع را بر خود واجب می‌دانند و پای عقب نخواهند کشید. اینگونه بود که هرکس به اسارت این رژیم منهوس و بدعاقبت در می‌آمد چنان شکنجه و آزار می‌شد که در صورت بازگشت به کشور، دیگر نتواند مانند گذشته از مهارت‌های رزمی خود استفاده کند.
ماشین دروغ‌سازی مزدوران صدام در تمام دوران اسارت رزمندگان سرافراز کشورمان بارها تلاش کرد با پشتیبانی رسانه‌ای غرب، حقایق تلخ درباره نقض حقوق انسانی اسرا را کتمان کند و حتی وارونه جلوه دهد اما بازگشت اسرا پرده از کراهت عمیق رفتارهای رژیم بعث در اردوگاه‌ها برداشت و شنیدن خاطرات هر یک از آزادگان همچون کتابی مصور، واقعیت‌های این دوران را منعکس می‌کند.
بعثی‌ها علاقه‌مند به ایجاد تفرقه در جمع اسرا بودند؛ طوری که گاهی آنها را بر اساس قومیت در آسایشگاه‌ها توزیع می‌کردند؛ گاهی بازی «سپاهی، ارتشی، سرباز، بسیجی» راه می‌انداختند و گاهی بر اساس میزان تقید مذهبی و رفتار افراد تصمیم می‌گرفتند. اما رزمندگان دربند ایرانی که همگی با غیرت ملی و اعتقاد به باورهای اصیل دفاع از دین، کشور و ناموس خود به میدان آمده بودند، طعمه این درگیری‌ها نشده و هوشیارانه مقابل جوسازی در اردوگاه‌ها می‌ایستادند. آری! صدام که هیچ؛ اگر دام‌های بی شمار هم نصب می‌کردند، بلند پروازان متمسک به قرآن و عترت را باکی نبود.
اما رمز زنده ماندن و از پا نیفتادن اسیران ایرانی تا جایی که امام راحل عظیم‌الشان آنان را به مدال «آزادگی» مفتخر کرد را می‌توان درموارد زیر برشماری کرد:
۱- آزادگان ما با تمسک به کلام وحی و سیره اهل بیت عصمت و طهارت و آموزه های انقلابی اسلام ناب محمدی نه تنها احساس بی هویتی و بد اقبالی نداشتند که از عمق ایمان، خود را نزد خداوند عزیز می‌دانستند و بر این باور بودند که از نظر خدایشان شایسته این امتحان و بلا شناخته شده بودند؛ به مصداق این کلام امیرالمومنین (ع) که فرمودند: «البلاء للولاء»
۲- اسرا با عبرت از تاریخ و درگذر زمان و تجربه به این اقناع رسیده بودند که دشمن هرگز خیرخواه آنان نیست و «لَا یَرۡقُبُونَ فِی مُؤۡمِنٍ إِلࣰّا وَلَا ذِمَّةࣰۚ وَأُو۟لَـٰۤىِٕكَ هُمُ ٱلۡمُعۡتَدُونَ (سوره توبه آیه 10)»
۳- با لطف و الهامات الهی و راهنمایی های برخی از کسانی که گویا خداوند ماموریت همراهی اسرا را به آنها داده بود، شیران در بند یکی از بزرگترین چالش‌ها و ابتلاهای عمر را که برای هر کسی قابل تصور است، به فرصت میانبر برای «حیات احسن» مبدل کردند. در سختی‌های اسارت، انسان‌های شریف و دلسوز زیادی بودند که خود را وقف راهنمایی و کمک به همسنگرانشان کرده بودند. در این میان نقش گروه‌هایی همچون طلاب و روحانیون، معلمان، برخی فرماندهان سپاهی و ارتشی و نیز محاسن سپیدان در پرداختن به مسائل درونی جامعه اسرا و نحوه تعامل آنها با مزدوران بعثی و افراد صلیب سرخ جای بررسی خاص دارد.
جمعیت جانبازان انقلاب اسلامی بر خود لازم می‌داند یاد شهید حاج سید علی‌اکبر ابوترابی فرد را که حق بزرگ پدری بر تمام آزادگان دارد، گرامی داشته و توصیف رهبر انقلاب از ایشان را یادآوری کند که فرموده‌اند: «چون خورشیدی بر دل‌های اسیران مظلوم می‌تابید و چون ستاره درخشانی هدف و راه را به آنان نشان می‌داد و چون ابری فیاض، امید و ایمان را بر آنان می بارید».
۴- دینداری و تمسک به شرع انور و معارف قرآنی و اهل‌بیتی، کلید آرامش و عیش راحت در میان طوفان ناملایمات، شکنجه‌های روحی و روانی و تحقیر دشمن به ظاهر مسلط بود، تا جایی که بی هیچ مبالغه‌ای ترس از ابهت اسرا را در چشمان ماموران دشمن می‌شد دید و دانست که سربازار «مامور و معذور» پی برده‌اند که شیر، شیر است هر چند که در بند باشد.
۵ - آزادگان دلیر در دوران اسارت به خوبی می‌دانستند که حوادث زندگی و ابتلائات روزگار کوره‌ای را می‌ماند که همچون آهن گداخته می‌شود و در نهایت به فولادی مقاوم و خم ناشدنی تبدیل خواهد شد . بر آنان شرحی گذشته که رهبر معظم انقلاب ایشان را «ذخائر بزرگ انقلاب» خوانده و با عنوان «الماس‌های درخشان» وصفشان کرده است.
۶- اینک در بستر حق‌الیقین می‌بینیم که هر یک از لحظه‌های سخت اما برای مومنان شیرین دوران اسارت ، در زندگی پس از رهایی از بند دشمن چقدر کارگشا بوده است. حسن ظن به خداوند، درک مقام تسلیم و رضا ، دوست‌شناسی، دشمن‌شناسی، حسن ظن به مردم و وفاداری به ولی حق، تحمل سختی‌ها و غره نشدن در آسانی و رخاء، سعی و تلاش در میدانگاه تعلیم و تعلم و آموختن فن و حرفه و هنر و حرکت بر مدار سبک زندگی سالم، جانفزا و امید آفرین است. سبک زندگی بر مبنای مقاومی اینچنین نسل ها را میتواند در عصر ها در مقابل سلطه گران زمان مقاوم و نسطوح تربیت کند.
۷ - اسرا در اسارت، خدمت بی‌منت را آموختند و جمله طلایی شهید ابوترابی عزیز را بر گوش جان آویختند که می‌گفت : «پاک باش و خدمتگزار». ایثار و از خود گذشتگی آن دوران مثال زدنی بود. آنان هرگز برادران مجروح، معلول و بیمار خود را بی یاور رها نکردند؛ از اندک رزق خود زدند تا بنیه ضعیف‌ترین‌ها را تقویت کنند؛ در انجام امور جاری ناتوانان از هم سبقت می‌گرفتند و آن را معامله با خدا می‌دانستند. و این فضایل اخلاقی در وجودشان تبدیل به ملکه‌ای شد که ان شاء الله در همیشه حیاتشان ادامه خواهد یافت.
۸ - در آن دوران سخت، اسرا فتنه‌های گوناگون سیاسی و اجتماعی را تجربه کردند. طعم تلخ شایعه و دشمن‌باوری را چشیدند و رنج اندک افراد بریده و در دامن دشمن غلطیده را تحمل کردند، اما این همه حکم شعله‌های پر شراره را داشت که الماسشان کرد و به میزان خلوص جوهر وجودشان افزود.
۹- در اسارت آنچه فراوان بود، کمبودها و کاستی‌ها بود اما اسرا با همه کاستی‌ها دست از حریت در مسیر تعالی برنداشتند؛ با ده قاشق سوپ به عنوان صبحانه و ۸ قاشق برنج برای وعده ناهار می‌ساختد و هرچند گرسنگی جسمشان را به تحلیل برد، اما اراده‌شان را هرگز. لباس اسرا با ده‌ها وصله، نقش لباس تقوا را داشت و به زره دفاعی می‌ماند؛ دارو و درمان در بدترین شرایط بود و پایی که گلوله و ترکش خورده بود و باید روزانه ضد عفونی و پانسمان می‌شد، گاه تا چند هفته رسیدگی نداشت اما روحیه آنها هرگز افول نکرد. با دو استکان آب وضو ساختند مدتها با دو پارچ آب ۱/۵ لیتری آب حمام کردند و در طول سال بعضا آب گرم برایشان تبدیل به خاطره شد اما صفحه دلشان هیچگاه چرکین نشد. رمز سرافرازی اسیران، فهم درست تحریف‌های دشمن و ناکام کردنش بود.
جمعیت جانبازان انقلاب اسلامی امیدوار است یادآوری حال و هوای سرافرازان آزادمرد، چراغی فراروی زندگی آحاد جامعه بویژه کارگزاران نظام در حال و آینده باشد.
در پایان یاد امام (ره) و شهدا به ویژه شهیدان مظلوم و غریب اردوگاه‌های اسارت ، یاد شهدای مدافع حرم و سردار اسطوره‌ای اسلام که نبودش غم جاودانه در دل همگان شده است، یاد همه جانبازان، رزمندگان، ایثارگران و خانواده‌های معظم شهیدان را گرامی داشته و به پاس تقدیر از قدرشناسی مردم در برابر آزادگان، جبهه سپاس بر آستان پروردگار می‌ساید. یاد ایام اسارت یاد باد...{jcomments on}
